بحث دربارۀ اهمیت نام ها، به ویژه نام های خداوند بحث پیچیده ای است. در دوره های باستان نام یک شخص یا خدا با شخصیت و هویت وی برابر بود و آگاهی از نام خدا یا شخص کارکردی جادویی داشت. مسئلۀ نام در عهد عتیق نمود ویژه ای دارد. خداوند در عهد عتیق با نام های گوناگونی چون اِل، اِل شَدای، اِلوهیم، اَدونای و یَهوه خوانده می شود. برخی از این نام ها بسیار کهن اند و برخی دیگر خاستگاهی سامی دارند . اِل اصطلاحی رایج برای خدا در همۀ قبایل سامی ، و یهوه نام شخصی خدای بنی اسرائیل است . به زبان آوردن نام شخصی خدا تابو بود و گناهی بزرگ به شمار می آمد. بنابراین، برای حفظ حرمت نام مقدس، اصطلاح اَدو نای (سرور) جایگزین آن شد . هریک از نام هایی که در عهد عتیق برای خدا بکار رفته ، سیمایی متفاوت از خدای بنی اسرائیل را ارائه می دهد . برای نمونه، اِل خدایی رئوف ، و اِلوهیم، داور است . نام یهوه در جایی نشانگر صفت رحمت خداست و در جای دیگر از او خدایی انتقام جو می سازد. پژوهش حاضر در چارچوب یهودیت باستانی و با رویکردی توصیفی- تاریخی در حد توان می کوشد جنبه های گوناگون این مسأله را بازنماید.
)